Happy New Year!

Lieve allemaal,
En zo kwam er een einde aan 2010 en staat er hopelijk een bijzonder nieuw jaar op ons te wachten. Wij hebben oud en nieuw niet echt bijzonder gevierd. Die dag zijn we van Port Elizabeth naar Mthatha gereden. Eigenlijk waren we vooral op weg naar de Zuidelijke Drakensbergen, maar dat was toch echt te ver om in 1 dag te rijden. Mthatha stelde niet zoveel voor, al hadden we wel een fijne kamer. Dus na een filmpje gekeken te hebben, hebben we met een glas rode wijn geproost op 2011. En daarna konden we zelfs nog het laatste stukje van de oudjaarsconference kijken op BVN :)

Het nieuwe jaar begonnen we weer met een lange rit. En ja hoor, Karien krijgt het voor elkaar om haar eerste bekeuring van haar leven te krijgen. Als ik wordt aangehouden, blijk ik 70 km/h gereden te hebben waar je 60 mag. En tja, om het nog wat lulliger te maken, ligt de grens voor bekeuren precies bij 69 km/h. Inderdaad, ik krijg dus een bekeuring voor precies 1 km/h te hard… Nou ja, gelukkig zijn ze hier een stuk goedkoper dan in Nederland, maar het blijft zonde van het geld. Ik krijg de boete en moet die maandagochtend bij het postkantoor van Underberg gaan betalen. We vervolgen onze reis, iets meer bewust van onze snelheid (ook al rijdt iedereen hier structureel te hard). Halverwege de middag komen we aan bij het prachtige Sani Lodge, met uitzicht op de Drakensbergen. De zon breekt zelfs door (na al een paar dagen regen en mist) en we besluiten nog een korte wandeling te maken.

De volgende dag doen we een georganiseerde trip over de Sani Pass naar Lesotho toe. De dag begint weer met een zonnetje, en met zes Nederlanders stappen we in de four-wheel-drive (de andere auto zat vol met Fransen). Het is een ongelooflijk mooie route. Eerst kijk je om hoog naar de bergen en zie je de rand waar Lesotho ligt, en langzaam maar zeker klim je flink omhoog, door de watervallen die soms over de weg gaan en over een erg slechte weg (hier heb je echt een 4WD voor nodig). Na 14 km bereiken we de Zuid Afrikaanse grens, de eerste stempel van vandaag. En dan begint het echte stijgen. Het laatste stuk zijn scherpe haarspeldbochten, en de weg wordt alleen maar slechter. Het uitzicht daarentegen wordt juist steeds mooier en weidser. Na 8 km staan we dan bij de grens met Lesotho op 2784 meter hoogte. Meteen verandert alles, het landschap is leeg en kaal en de mensen zijn en stuk armer. De bevolking in dit deel van Lesotho zijn voornamelijk herders en leven erg basic. Na onze tweede stempel van vandaag, rijden we nog een paar kilometer het land in, naar de op-een-na hoogste berg van Afrika (na de Kilimanjaro in Tanzania). Als we het laatste stukje op willen wandelen, begint het helaas lichtjes te regenen. Onze gids geeft dan aan dat het niet veilig is om helemaal naar boven te gaan, vanwege de hoeveelheid ijzer in de bergen is het risico op bliksem te groot. Helaas, maar dan kunnen we wel in de warme auto blijven, want hierboven is het afgekoeld tot zo’n 12 graden (gevoelstemperatuur lager vanwege de wind). Frank staat wel rustig buiten, maar de andere Nederlanders zijn die kou niet meer gewend. In de regen rijden we terug richting grens, waar we onderweg nog stoppen voor het scheren van de schapen en bij een huisje waar we verse brood en zelfgebrouwen bier proeven. Als laatste gaan we dan naar ‘the highest pub of Africa’, voor een echt biertje uit Lesotho: Maluthi. Helaas is het uitzicht inmiddels volledig in de mist verdwenen… En dan krijgen we alweer onze derde stempel, om Lesotho weer te verlaten, en beginnen we aan de afdaling, nog steeds in de mist. Bij de Zuid Afrikaanse grens zitten we inmiddels onder de wolken en halen we onze vierde en laatste stempel voor vandaag. De rest van de avond blijft het flink regenen, maar kunnen wij wel terugkijken op een mooie trip.

Maandag rijden we dan naar Durban, waar het blijft regenen. Hier hebben we de grootste Hare Krishna tempel van Afrika bezocht, een mooie tempel waar we heel vriendelijk worden onthaald en uitleg krijgen. We bezoeken ook nog een paar musea (altijd makkelijk als het regent). Gister zijn we dan toch nog even naar het strand geweest en hebben we in de warme Indische Oceaan gezwommen. Want ondanks de regen en bewolking is het nog wel warm en benauwd hier. En zowaar, breekt de zon toch nog door. Daar waren we natuurlijk niet op voorbereid en beide zijn we dus flink verbrand…

En zo zijn, na bijna 6 maanden, mijn laatste tien dagen in Zuid Afrika aangebroken. Gelukkig staat er nog wat leuks op de planning: Swaziland en Krugerpark. En dan is iedereen welkom om de foto’s en alle verhalen nog een keer te komen bekijken en horen!

Heel veel groetjes,
Karien