Stellenbosch, my parttime home

Hallo lieve mensen,

Deze keer niet veel spannende nieuwe verhalen, maar ik wilde jullie graag wat meer vertellen over Stellenbosch, mijn thuis voor de komende tijd en wat nu ook eindelijk wel als thuis begint te voelen.

Stellenbosch is dus een universiteitsstadje zo'n 40 km ten oosten van Kaapstad. Het was de tweede Nederlandse nederzetting, en dat is nog duidelijk te merken. Zowel aan de architectuur als aan de mensen. Veel gebouwen hebben een oud-Kaaps-Nederlandse stijl, en de straten heten hier Dorpstraat, Rijneveldstraat en Die Laan. Verder wonen en studeren hier voornamelijk blanke Afrikaners, wat ook wel logisch is, omdat hier een van de weinige Afrikaans-talige universiteiten is. En met al die blanken op straat, voelt het niet altijd alsof je in Afrika zit. Het is trouwens ook erg grappig om zo vaak Afrikaans om je heen te horen. Het is voor mij als Nederlander, als ze niet te snel praten, goed te verstaan. En dat is maar goed ook, want een van mijn vakken wordt voornamelijk in het Afrikaans gegeven (de sheets zijn wel Engels). De bijnaam voor de studenten van deze universiteit is: Maties. En nee, dat komt niet van 'mate', maar van de kleur van de universiteit, namelijk zo rood als 'tomaties'.
Helaas is de ongelijkheid tussen zwart en blank hier nog wel goed te merken. Stellenbosch was allereerst een apartheid-bolwerk, en veel apartheid-leiders hebben hier aan de universiteit gestudeerd. Nu is dat gelukkig minder. Maar je ziet toch nog erg weinig zwarte Zuid Afrikaanse studenten. De meeste die ik tot nu toe heb leren kennen, komen uit andere Afrikaanse landen (Zimbabwe, Namibie, Mozambique, Kenia). En je ziet eigenlijk ook geen zwarten in leidinggevende functies. Alle professors zijn blank, maar de assistenten zijn dan vaak wel weer zwart. Ook kom je de zwarten vooral tegen op straat, als schoonmakers, bewakers of als verkopers.
Ja, het blijft toch wel raar, want soms mis ik wel het echte Afrika, zoals de smerigheid op straat en een echte grote markt.
Maar echt ver hoef je toch ook niet om wel meer zwarten te zien. Afgelopen dinsdag zijn we voor het eerst naar de Ikhaya school geweest in de Kayamandi-township. Maandagavond hadden we nog een bijeenkomst, en toen bleken ze nog hard op zoek te zijn naar coordinatoren, die dus wat meer verantwoordelijkheid kunnen nemen en ook helpen bij het plannen van het programma. Dus ik heb me hier maar meteen voor opgegeven. Dit betekende dat ik dinsdag al om 8 uur met andere coordinatoren een kijkje ben gaan nemen. 's Middags met de vrijwilligers terug, voor een eerste kennismaking met de leerlingen. Eerst krijgen de kinderen een snack van Stellenbosch Feeding Scheme: een beker melk, boterham met pindakaas en een appel. Dit krijgen ze dus elke dag na schooltijd. Daarna zouden we in groepjes een soort spelletje doen, maar dat kwam niet helemaal van de grond. Het is ook nog best lastig, want de kinderen kunnen vaak wel Engels, maar hebben de neiging om Xhosa te spreken. Ook hebben ze bijna allemaal Xhosa namen, en dat is dus erg lastig uit te spreken met die verschillende kliks... Maar ook de vrijwilligers kregen een Xhosa naam, en die van mij is Mbali (roos). En voor we het wisten, was het alweer voorbij en gingen we weer terug, met veel 'bye!' van alle kinderen. Volgende week gaan we echt beginnen met het helpen met het huiswerk en andere activiteiten. Ik vind het wel echt leuk om te doen, en zeker om zo naast je studie toch ook nog de andere kant van Zuid Afrika te zien.

Voor het weekend ook weer hele leuke plannen. Van morgenochtend tot maandagochtend hebben we met zn vieren (Stephan (duits), Fenna (duits), Claudia (zwitsers) en ik) een auto gehuurd en gaan we naar Hermanus (walvissen spotten) en Cape Agulhas (meest zuidelijke puntje van Zuid Afrika). Daar heb ik dus echt heel erg veel zin in. Maar vanavond eerst nog logeren bij Emma, die vandaag haar verstandskiezen heeft laten verwijderen.

Volgende week dus weer nieuwe verhalen en avonturen!
xxx Karien